Yazmak

Çok zor yazmak.

Günler normal gelip geçerken bazen kalemimden kelimeler art arda dökülür, kelimeler cümleye, cümleler satırlara, paragraflara, bölümlere, sayfaya dönüşür. Sayfalar uzar gider…

Lakin şimdi şu günlerde yazmak çok zor. Harfler kelimelere küskün.

Neden diyorum, şöyle durup bakıyorum dünyaya; Bir tarafta yaşanabilecek hayat, diğer tarafta Filistin.

Hadi yaşayın huzurla, hadi yazın yazabilirseniz hayatın güzelliklerini.

Belki kırk yıldır değişik zamanlarda önceleri kulaklarımızın duyduğu, sonraları gözlerimizin de görmeye başladığı ve çoğu zaman şaşkınlık, kızgınlık, acı, çaresizlik, umutsuzluk, umursamazlık, sözde kınamalarla gündemlerimizi işgal eden ve son iki haftadır artık savaş denilen insan katliamının vahşete dönüştüğünü iliklerimize kadar hissetmeye başladık. Tabi bu iliklere kadar hissetme ruhen de hissedebilenlerde yaşanıyor maalesef. Kimin umurunda acaba?

Hissetmeyenlerin umurunda mı bombalarla, kurşunlarla, alev kusan savaş arabalarının parçaladığı masumlar ve henüz hayatı tanımayan çocuklar.

Haber kaynakları naklen maç anlatır gibi yansıtıyorlar savaş denilen insan soykırımının seyrini. Her türlü yok edici bombayla, silahla dövülen bir şehir ve bu şehirde kaçışan insanlar, kaçamayan canlar. Yaşlılar, kadınlar, çocuklar eriyip gidiyorlar evleriyle, sokaklarıyla, şehirleriyle.

Savaş denilen şey bu mu? Savaş böyle bir şey mi?

Yok biz savaşı böyle öğrenmedik. Böyle savaş yapmadık, bu savaş değil, bu yüreğimizi yakıyor. Biz vatan için cephede ölüm anımızda bile bize kurşun sıkan düşmanı insan bilip suyumuzu ona içirdik.

Halbuki şimdi gördüğümüz tam anlamıyla vahşetin yansıması. Bir tv de seksen kusur yaşında siyonist gönüllü olduğu söylenen bir kadın arabasının içinden dışarıya; “Öldürün, çocukları, kadınları, hepsini öldürün, komşunuz Müslümansa hemen onu öldürün…” diye vahşetini kusuyor.

Acaba o bir insan mı?

Hadi yazın bakalım yazabilirseniz.